Mijmeren...

Nog 1 dag is ze 11. Morgen wordt ze 12 jaar...Vandaag de laatste dag in groep 8. Een "echte afscheidsdag". Voor de laatste keer het burootje opruimen, klaslokaal, deur dichttrekken en dan op naar het strand. Vanavond mogen de ouders de leerlingen van groep 8 in het zonnetje zetten. En dat gaan we doen óók.

Tsjoe...de tijd...ik weet het nog als de dag van gisteren dat ik samen met zuslief een zwangerschapstest deed...foute boel! Ik dacht dat ik flauwviel....Omg...wat moest ik doen?! Net ontslag genomen met veel bombarie, stond bovenaan de verhuurderslijst voor een 1-persoonskamertje en wilde heel wat anders gaan doen met mijn leven, maar wist nog niet precies wat.....Tsja........

Ik ging ervoor.....het hummeltje kon er ook niks aan doen dat het was gegaan zoals het was gegaan....saampjes zouden we het best redden.....De zwangerschap vond ik vré-se-lijk, een overtrokken iets. Niks geen roze wolk...een grote grijze wolk waarin ik 30 (!) kilo was aangekomen, bijna alle zwangerschapskwaaltjes kreeg die men maar kon verzinnen met als toppunt "zwangersschapsjeuk" (ik dacht werkelijk dat ik doordraaide vd jeuk)...hondsmoe was ik en kotsmisselijk....Regelmatig pleurde ik iedere keer bijna om en s'nachts werd ik gek van de pijn in de benen de te pas en te onpas de lucht inschoten, maar mij hoorde je niet klagen....tsja, hallo, ik dacht dat bijna iedere zwangere vrouw daar last van had en 30 kilo extra meezeulen is niet niks...ik vond het niet weird dat ik door dat extra gewicht een aantrekkingskracht richting grond had.... (later bleek dat toen de ms=Multiple Sclerose naar buiten is getreden)........verstand op nul en voorwaarts....Ik had maar 1 doel voor ogen en dat was; de baby moest eruit!!

De baby had een heel ander idee...die bleef gewoon lekker zitten waar tie zat...2 weken extra...en toen was iedereen het zat en ik de wanhoop nabij...Weeënopwekkers kreeg ik toen.....sjeezzzz, voor iemand die nog geen enkele wee of wat dan ook tijdens haar zwangerschap had gevoeld, dacht ik dat de hel over mij losbarstte....Patsboem, van niks naar om de drie minuten en korter en dat bijna 24 uur lang....arme mams...ik geloof dat ik haar hand tot moes heb geknepen en haar compleet heb *rot gescholden toen ze naar het toilet wilde....met wat behulp van lachgas kreeg ik het toch voor elkaar....eindelijk......Dáár was ze!! Prachtig, volmaakt en zo klein en afhankelijk....Voor haar zou ik door het vuur gaan, onvoorwaardelijke liefde...Ja, samen zouden we het vast en zeker gaan redden...